حس آواره بودن

تازه رسیدم خونه البته نمیشه گفت خونه, خونه ی خالم, اصلا حال روحیم خوب نیست, توی مسیر هم همش بغض داشتم قایمکی همش اشکام می ریخت, نمی دونم چرا انقدر من به این زندگی لعنتی ناامیدم, نمی دونم چی حالمو خوب می کنه نمی دونم چه  مرگم شده

تا رسیدم عزیزدلم نبود رفته بود با باباش مغازه بعد که اومد هرچه صداش میزدم نمیومد بغلم چون دو تا از همسایه ها بودن خجالت میکشید اونا که رفتن دیدم رفت با کلی خوراکی اومد پیشم که مامانی اینا سهم تو

قربون معرفتش برم از کنارم تکون نمیخوره همش تو کارام کمکم میکنه الانم داره بالا پایین میپره 

مادرشم نیست رفتن مراسم خاکسپاری یکی از فامیلای دور مادر بزرگم یه شهر دیگه شاید تا ده برسه اینم اینجا ورجه وورجه میره.  

وقتی نبودم همش زنگ میزد به خواهرم که مامانیمو چرا نمیارید که خواهرم میخواست اذیتش کنه میگفت گروگان گرفتیمش دیگه برا ماست.

همیشه وقتی از خوابگاه یا مسافرت میخواستم برگردم شهرمون حس خوبی داشتم اصلا بوی خونه یک چیز دیگه است و خیلی آدم راحته الان اصلا حس راحت بودن ندارم هیچ جا برام نقش خونه رو نداره, همه جا حس اضافه بودن بهم دست میده,  این آوارگی هم عجیب دردیه خدا نصیب هیچ کسی نکنه

نه اینکه اطرافیانم بد باشن یا به روم بیارن خودم معذبم خودم ناراحتم خودم تحت فشارم از خدا گله دارم چرا این همه درد با هم برای من 

دستمو بگیر خدا ترو کرمت قسم من دیگه نای جنگیدن با این همه فشار رو ندارم