بی معنا ترین آرامش

یک ساعت  قبل یکی توی تلگرام بهم گفت تو خیلی از من خوشبختری چون من تنهام و تو دور برت شلوغه

داشتم به حرفش فکر می کنم یادم افتاد از سر شبه خالم داره مدام غر میزنه اخم کرده و با کسی مهربون نیست و هدفشم منم مامان اینا اومدن یه نیم ساعتی موندن خالم خوابید معلوم بود حوصله نداره مدام غر میزنه و گلایه میکنه از زمین و زمان و میگه کاش بجا همسرم من رفته بودم اون رفت و راحت شد و من موندم با این همه مشکل

حالا مشکل چیه پسرش امشب یه نیم ساعت دیرتر از مغازه اومد خونه   

ناشکری هاش اعصابمو له میکنه 

هیچ کمبودی نداره حقوق میگیره خونه و امکانات و همه چی فراهمه تک فرزنده اما میگه این همه زن بیوه شدن کسی به اندازه من بدبخت نیست

خیلی خندم میگیره از حرفاش حتی حاضر نیست مادرمو ببینه با یک کوه غصه و تک و تنها داره جور زندگی شو میکشه از حداقل امکانات هم محرومه

چند ماه قبل مادرم اومده بود یه روز اینجا نمی دونم سر چی یه دعوایی باهاش راه انداخت مادرم اومد تو اتاقی که منم گفت دمت گرم چطور دو ساله دووم آوردی

گفتم دل مهربونی داره دعواهاش هم از رو دلسوزیه 

چه میشه کرد از رو مجبوریه من موندم اینجا وگرنه چند ماهه عزم رفتن کردم اما پولم رو به یکی قرض دادم هیچ خبری ازش نیست

تا خوابش برد غر زد 

من میدونم اضافی ام اینجا اما چه میشه کرد

این روزها دست و دلم به نوشتن نمیره اصلا

انقدر درد اومده سراغم که عمیقا آرومم هیچ حسی  ندارم 

کلا هیچ لذت و دردی دیگه برام مفهوم نیست

بدترین درد اینه نتونی دردت رو با کسی مطرح کنی