ته خط

یه مدت بود خیلی حالم خوب بود یه کار پیدا کرده بودم یه شرکت صنایع دستی, هفته قبل یه نمونه کار دادن تا براشون انجام بدم دیروز رفتم محل کار نمونه رو بردم و تا 2.5 موندم برا کار و آخرش برا تعیین میزان حقوق رفتم پیش مدیریت که گفت 6 ماه اول 500 میدیم که گفتم فکرام میکنم   

همون دیروز که اونجا بودم دو تا از خانم های حاشیه شهر اومدن 20 تا جانماز براشون کار کرده بودن دستمزد بهشون 360 تومن دادن که آقایی که مدیر بودن معترض شدند که زیاد دادین در حالیکه این 20 تا جانماز بالای 2 میلیون فروش میره و هزینه پارچه و نخ نهایت 30 تومنه و ارزش کار به دست دوخت های همون خانم هاست که 360 تومن بهشون تعلق گرفت.

کوسنی که من یک هفته از همه چی گذشتم و روش کار کردم گفتن 30 تومن دستمزدشه

امروز که رفتم وسایلم رو بیارم و بگم که نمیام هیچی به رو خودشون نیاوردن بابت دستمزد کارم 

چقدر کارفرماها بیگاری میکشن از کارگر جماعت 

تازه به من گفته بودند برم بهزیستی یه تیم از معلولین تشکیل بدم بهشون آموزش بدم تا براشون کار کنند 

خواهرجان میگه خوب شد قبول نکردی یه عده معلول براشون کار کنن در ازای هیچ و پوچ

بیشتر از این زورم میگیره زن های بینوای بلوچ زحمتش رو میکشن و تمام سودش میره توی جیب یه نفر که غیر بومی اینجاست و از یک استان دیگه بلند شده اومده اینجا 

4 تا خانم سوزن دوز بودن اونجا ماهی 300 حقوق میگرفتن 

حالا شاید برا یکی بصرفه اما برای کسی عین من که تمام مخارجم با خودمه 500 نمیصرفه و 180 تومنش صرف سرویس رفت و آمدم میشه

یه خونه پیدا کرده بودم یک جای بسیار مناسب که اونم بنگاهیه مشکوک میزد و حاضر نشد سند خونه رو نشون بده و منم برا رهن میخواستم نتونستم بهش اعتماد کنم 

و مجبورم باز برگردم شهرمون , چون تموم وسایلامو از خونه خالم جمع کردم آوردم اینجا دیگه روم نمیشه برگردم اونجا تصمیم دارم برم خونه خودمون روستا 

اونجا هم نت و امکانات نداره اصلا موندم چجوری زین پس زندگی کنم یک جورایی رسیدم به ته خط 

اونجا برابره با حبس کردن خودم در اتاق و بیخیال زندگی شدن و منتظر مرگ بودن