روزگار ایستا

حس می کنم شدیدا از خودم عقب افتاده ام, از خودی که قرار بود باشه و نیست, از آرزوهایی که قرار بود در این روزها رنگ گرفته باشه و دیگر مرده ای بیش نیستند.

روزهایی هستند که ناخودآگاه حرکت انسان حالت ایستایی پیدا می کند و به نقطه ای می رسیم که نمی دانیم چه کنیم گیج می شویم حتی تصمیم گرفتن هم غیر ممکن می شود, فقط دوست داریم که بگذرند و عبور کنند.

این روزها اصلا نمی دانم چه می خواهم و چه نمی خواهم, چه خوب است  و چه بد, چه درست است و چه نادرست

زندگی به این سبک را نمی پسندم و نتیجه اش فقط رنج است و رنج