هوای قدسی شهرِ یار

مگر خواب به چشم می آید وقتی ترا غم فرا گرفته است؟

مگر می توان آسوده بود وقتی بی نجوا محبوبه ی دل می سوزد؟

کاش خودخوری نمی کردیم؟

کاش گرم بود غرفه ی محبت ما

کاش اجازه نمی دادیم که غرور اندرونمان را بسوزاند

 

خانه ای رو به تجلی گاه ظهور

در تاریکی شامگاه وجود

پنجره ای رو به روشنی باز شده است

و درون دل هلهله ای می جوشد

خبری در راه است 

خیر بادا  

ترا طلب می کنم

نیمه شب که میشه

وقتی تمام زمین به خواب میره

وقتی چراغ های شهر کمتر و کمتر می شند

وقتی تنهایی فضای اطراف رو در بر می گیره

وقتی صدای خروس از آن طرف شهر در گوش می پیچه 

ای همه آرزویم تو

برکه ای ساخته ام در ذهن

پاهای یخ بسته ام درون آب

نسیمی می وزد از مشرق زمین

و بوته ها را به رقص وا می دارد

منم و تماشای سنجاقک ها

منم و سکوت حاکم بر دل

منم و دنیایی از درد

منم و فاصله ها از تو 

تار و پود سرنوشت

از قدیم برای آزاد سازی ترافیک ذهنی سعی می کردم با دوخت و دوز خودمو سرگرم کنم این روزها هم حوصله ی هیچی ندارم نه مطالعه نه خودم نه گردش هیچی

شب رو تا صبح بیدارم بعد نماز صبح میخوابم و ظهر بیدار میشم سخت شروع می کنم به بازی نخ و سوزن و پارچه برای دوختن لباسی که به نیت عروسی دست گرفتم