سال هاست که مرده ام

لعنت به دلی که ساز سازگاری ندارد با من

خیلی وقته دست به قلم نزدم 

شدید دلم تنگه

اصلا این وبلاگ نویسی نعمته اما به اندازه ای که کاغذ و قلم منُ آروم می کرد این فضا توان نداره

از کجا رسیدم به کجا 

اتاقم هنوز دور تا دورش کتابه و کاغذ

شعره و قلم

دلنوشته و متن

از کودکی تا به جوانی

ای یادش بخیر  

اون اتاق قفله و مادرم بخاطر وسایل های من اجازه نمیده کسی وارد بشه 

کمد و چمدونم پر از لباس و شال و روسری 

زیورآلات رنگارنگ 

دیوارهایی که با کارهای هنری خودم آراسته شدن

یه فرش 18 متری قرمز با طرح سنتی اصیل 

دو تا طاقچه ی پر از کتاب

و یه طاقچه دارای آینه ای بزرگ و قدیمی که کادو عروسی مادرم بوده پنجاه سال قبل

دور و بر این آینه پر از لوازم ساده ی آرایشی سنتی 

سرمه, مداد گیاهی و رژ قدیمی و رنگ بندی های ملیح سایه و سفیدآب

انواع عطرهای خنک و ملیح

و یک قفسه ی چوبی دکوری که وسایل فانتزی طرح قدیم روش جا شده 

و دو تا پنجره ای که رو به باغی که دست رنج دستان مهربان پدرم هست باز می شوند

همان پنجره ای که هر صبح خورشید از میان آن در چشمم طلوع می کرد 

اما من سال هاست که مرده ام 

دیگر نه آفتابی می بینم

دیگر نه به آرایش دخترانه روی می آورم

نه لباس های رنگارنگ تنم می کنم

نه هنرهای دستی می سازم

زیورآلاتم سال هاست خاک می خورند

کتاب هایم سال هاست که دست نخورده اند.

و من الان در همین لحظه محتاج یک تکه کاغذم 

تا احساسم را پیاده کنم

آیا چنین دختری می تواند زنده باشد؟

من سال هاست که مرده ام