امید دارم

امید دارم به آمدن صبحی زیبا

صبحی که از لایه های شقایق خسته عبور می کند

صبحی که به شیشه های اتاق سپیده می بخشد

صبحی که نماد زندگانی قُمری هاست  

امید دارم به آمدن روزی که بتوان

با تمام محدودیت ها 

بر کوچه های صبحگاهی 

بانگ انگیزه سر داد

امید دارم روزی خواهد آمد

که گریه ها، خستگی ها 

و غم های مردان جنوب شهر نیز به خنده تبدیل شود

آن روز دور نیست

کافی است بخواهیم

پ.ن: من با تو خواهم جنگید ای بیماری سست