جاده ی سیاه شب

مرد صحرای سیاه 

یک کویری که به سرمای زمان یخ بسته است

جاده زندگی اش صاف

و بدون ممتد

و امیدی که تو باشی 

مقصدش راه هزاران شب را

می کوبد و له می کند 

آن دردهای هبوطی را 

جاده اش خالی از مرغ شب است

دیگر از شاهزاده ی اسب سوار حرفی نیست

اسب ها آهنند و دل ها خالی از سکنه

برهوتی در فضا پیچیده است

مهروزی که به یغما رفته

و وجودی که سراسر ترس است

و شبان بی گوسفند

و بیابان خالی

و صدایی هم نیست

تو بگو 

امید در کجا خوابیده؟

و مسیرش به کجا ختم شده؟

تو کجایی سهراب

دل خوشی دیگر نیست

آسمان هم نیست

مهربانی هم نیست

چه کسی می شنود فریاد دل کرکس را

تو بگو چه کسی می بوید 

شبدرهای خشک را

جاده اش خالی از دریای لطافت شده است

سخت می راند

و مقصدش سیاهی شب است