آرزوهای پاییزی من

تعجب می کنم تمام فصول سال را به انتظار پاییز ورق می زنم

***

تا برسد آن کوچه باغ خلوت

که در آن چراغی از دور دست ها بر روی تیر قدیمی برق سوسو می زند

باد کمی ملایم تر می وزد

و شال گردنم را تا دور دست ها به رقص در می آورد

من می مانم و بی قراری موهایم

و عدم تعادل بین سر و شال

خودم را به وزیدن می سپارم

آرام قدم بر میدارم تا سنگینی پایم, جان برگ های رنگین را نشکند

به صندلی چوبی کهنه ی آرزوهایم تکیه می دهم

نگاهم را به بالا می گیرم

و در اندک نور فانتزی کوچه ی تنهایی هایم محو می شوم

چه عاشقانه است پاییزی که تنهایی بافته می شود

تنها انتظارم این است:

من باشم و بارانیِ رنگ و رو رفته ام 

من باشم و صدای رویاهایم

من باشم و شب زیبای پر ظلمت

و نگران در آغوش برگ ها 

پودر شوم

بسوزم

و با خاک یکی  شوم

این است تمام رمز عاشقانه ی پاییزم

+ حالا که پاییز شده و من دسترسی به هیچ کدوم از همین اندک آرزوهایم ندارم, نه منی هست, نه کوچه ای پاییزی, نه درختی رنگارنگ و نه چراغی نارنجی و نه نیمکتی که بشه تا اعماق مردن بهش تکیه داد.

+ کاش طوری بچرخد که بتوان روزی این ها را لمس کرد و نفس کشید.

پ.ن:  چه عاشقانه نقاشی کرده این فصل را خدا