35-دردنامه

تمامی ندارند این رنج های تکراری که وجود آدم رو به تاراج می برند و به ریش آدم می خندند.

خسته کننده است این شب ها و روزها, تمام روز رو به امید رسیدن شب یک جوری طی میکنم و تمام شب رو به امید رسیدن صبح, فقط آنچه لازمه اینه که باید زودتر و با سرعت بیشتری بگذره

با خوردن بیگانه بودم اما دو روزه به کل میلم به غذا نمیره و از خوردن بدم میاد از بوی غذا بیزارم , از بودن در کنار آدم ها متنفرم 

خاله ام غروبی اومده یواش بدون اینکه من متوجه بشم دم در ایستاده و فقط نگاهم میکنه یک چیزی هم داشت زیر زبونش می گفت که بعد اینکه متوجه شدم گفتم چی داری ورد میکنی میگه چته تو چرا این همه غم داری جوابی ندادم فقط گفتم ورد نخون دیگه خدا هم امیدی به من نداره

به رسم شوخ طبع و شاد بودن دوران های قدیم غروبی که میخواستم بیام تو اتاقم مادربزرگم صدام کرد چیه باز داری میری تو همون اتاق بیا بشین حرف بزنیم زیر لب گفتم دلت خوشه مادرجان من حوصله ی خودمُ ندارم اون فاطمه شاد و شنگول که ساعت ها باهات گپ میزد و شوخی میکرد و دو نفره میخندیدین مرد. 

امشب خاله اصرار داشت با پسرخالم یه سر برم خونه مادرم گفت اگه همه بخواین برین من نمیام حال و حوصله شلوغی و حرف رو ندارم میگه باشه نرو خب برید پارک گفتم حوصله هیچ جارو ندارم.

این خاله ی من برا خودش کارآگاهیه زود آدم و غم هاش پیشش رسوا میشن

مطمئنم اول صبحی که بیدار بشه زل میزنه اول تو چشام که ببینه نرمالم یا نه

لعنت بر مسبب این حال بدم

+ کاش صبح نشه هیچ وقت, خستم خدا بذار تخت بخوابم, رهایم کن