یک دو روزی میشه
باز فضا
بوی هوای دو نفره گرفته
دلم یک قدم زدن دبش می خواهد
دو نفره نه
بلکه تنهایی خودم باشم و خودم
دست در دست خودم
از پشت کوچه های بی رهگذر
بدون حس تعلق
به کسی
به اندیشه ای
به نگاهی
به پیامی
دلم یک قدم زدن دبش می خواهد
بدون صدایی
از باد
از باران
از آدمی زاده ی یخ بسته ی عمر
من نیازمندم سخت
به آرامش از دست رفته ی خویش
به یک خوابی از جنس ابد